22:45 uur

Ik parkeer mijn fiets voor de kleine benedenwoning in Utrecht Zuilen waar Cecile en Ivo wonen. Ondanks de beperkte ruimte hebben ze alles benut om er prettig te wonen en hun eerste kind te kunnen krijgen. Zo is er een uitbouwtje in de tuin met een slaapkamer waarin precies een tweepersoonsbed past. Je komt er via de keuken waar je elkaar nèt kunt passeren, behalve dan als je een hoogzwangere buik hebt. Want Cecile is inmiddels 41 weken zwanger en twee dagen en is na veel geduld en een strippoging blij dat de bevalling begonnen is!

In het voorkamertje staat een klein model vleugelpiano welke ook dienstdoet als commode en bijzettafel. En het blijkt een hele fijne hoogte voor Cecile om met haar armen op te leunen terwijl ze op de bal zit. Als ik binnenkom klinkt er zachte muziek, overal branden kaarsen en het bad wordt ondertussen gevuld. Cecile vindt de bevalling spannend maar wil er ook op vertrouwen dat haar lichaam weet wat nodig is. Ivo oogt rustig en is ontzettend lief en betrokken naar Cecile. Later blijkt hij ook een echte gastheer naar het voltallige team van verloskundige, kraamverzorgende en mijzelf.

Als ik aankom heeft Cecile al best krachtige en regelmatige weeën. Ze wiegt heen en weer op de bal, ze moet af en toe spugen wat ze erg naar vindt. Verloskundige Simone arriveert ook en luistert naar het hartje van de baby. Op verzoek van Cecile doet ze nog geen inwendig onderzoek. Eerst helpt Simone met het visualiseren van het hoofdje van de baby dat tegen de baarmoedermond duwt, daarna gaat zij nog even naar huis om te slapen.

 
01:45 uur

Cecile heeft het heerlijke vooruitzicht van het warme bad nog even uit weten te stellen, maar nu is het moment daar. Ze stapt in het warme water, slaakt een zucht van verlichting en laat zich helemaal drijven. Ivo helpt haar door de weeën heen door haar gezicht met de plantenspuit af te koelen, door een gesmolten perenijsje te voeren met een lepeltje en door een koud doekje op Ceciles hoofd te leggen. Hij is zo lief voor haar en het doet Cecile zo goed! Ook fluistert hij herinneringen van vakanties in haar oor als onderdeel van de hypnobirthing visualisatie die ze van tevoren geoefend hebben. We horen flarden teksten over wandelingen, bossen en een meertje. Cecile luistert met haar ogen gesloten en ontspant…

02:52 uur

De weeën lijken een stuk krachtiger te worden en Cecile maakt er langgerekte geluiden bij. Aaaaaaaaaaa…. …. …. Oeeeeeeeeee … …. …..

03:20 uur

Verloskundige Simone is weer terug en luistert naar de baby. De hartslag is wat hoog dus ze vraagt ons geen warm water meer bij het bad te voegen. Op verzoek doet Simone ook dit keer geen inwendig onderzoek maar Cecile voelt wel zelf. Het hoofdje zit nog ver weg maar ze kan het wel voelen! Ondertussen zijn de weeën dermate krachtig geworden dat Cecile alleen nog korte worden kan zeggen om aan te geven wat ze nodig heeft:
“Meertje” (Ivo die vakantieherinneringen in haar oor fluistert)
“Bak” (Ze blijft maar spugen en helaas is het inmiddels alleen maar gal wat het spugen nog vervelender maakt)
“Doek” (Een koud doekje op haar hoofd dat we steeds weer verversen met koud water)
En zo worden de weeën afgewisseld met deze één-woord-conversaties en doen Ivo, Simone, de inmiddels gearriveerde kraamverzorgende en ik alles wat we kunnen om Cecile zoveel mogelijk te ondersteunen en haar verlichting te bieden.

04:25 uur

Cecile begint een beetje druk te voelen. Evan later ervaart ze tijdens de weeën nog meer druk maar kan ze tussendoor juist heel goed ontspannen en laat ze zich helemaal drijven in het water.

05:18 uur

Cecile zit op handen en knieën in bad, op haar rug zie ik tussen haar billen prachtig de paarse lijn lopen die een indicatie kan zijn van volledige ontsluiting. Dit samen met het steeds maar sterker wordende drukgevoel maakt dat we allemaal denken dat de baby echt goed op weg is. De kraamverzorgende legt kleertjes warm, ik leg mijn fotocamera klaar, Cecile registreert dit allemaal en denkt net als wij dat de laatste fase is aangebroken en dat de baby binnenkort thuis in bad geboren kan worden.

05:45 uur

Maar ondanks de toenemende druk blijkt er nog niet volledige ontsluiting te zijn. Op verzoek van Cecile voelt de verloskundige inwendig en constateert acht centimeter ontsluiting en een sterrenkijkerligging waarbij de baby met het achterhoofd naar Cecile’s rug ligt in plaats van naar haar buik. Dit kan de oorzaak zijn van het persgevoel terwijl ze nog geen volledige ontsluiting heeft.

In de hoop dat de baby nog zal draaien help ik Cecile op allerlei manieren te experimenteren met haar houding. Ze gaat naar de wc, ze rust een tijd op de bank met de kam in haar hand om in te knijpen en ze vangt weeën staand op, hangend aan Ivo’s schouders. Ook staat ze in een lunge houding met 1 voet op een stoel om zo haar lichaam asymmetrisch te maken, in de hoop dat de baby extra ruimte in het bekken vindt om te draaien. Ondertussen heeft ze de TENS op haar rug, de kam in haar hand, en haar man, verloskundige, kraamverzorgende en mijzelf aan haar zijde om haar te motiveren en zo positief mogelijk toe te spreken.

07:47 uur

Terwijl de kraamverzorgde, verloskundige en ik genieten van heerlijk door Ivo versgebakken brood met kaas, helpt Ivo Cecile met de lunge houding, het tens apparaat en het kammetje. Daarna doe ik nog oefeningen met de rebozo doek waarbij ik Ceciles heupen losschud. Met een beetje geluk ontspannen ook de banden van haar baarmoeder daarbij en ontdekt de baby nog meer ruimte om met haar hoofdje de goede kant op te gaan liggen.

08:26 uur

Simone doet op verzoek van Cecile weer een inwendig onderzoek. De baby ligt er gunstiger voor, de baarmoedermond is weer verder geopend dus dat is heel mooi! De vliezen zijn nog steeds gesloten, Simone zou ze nu kunnen breken maar ze legt zoals afgesproken de verschillende opties uit met bijbehorende uitleg en voor- en nadelen. Cecile kiest ervoor het nog een uur aan te kijken of de ontsluiting verder vordert en zo niet om dan toch de vliezen te laten breken. Het is echt heel prettig hoe rustig Simone alle opties en mogelijkheden uitlegt waardoor het voor Cecile en Ivo mogelijk is een weloverwogen keuze te maken.

09:26 uur

Het is een uur later, inmiddels is het buiten helemaal licht en is een nieuwe werkdag aangebroken in de stad… Simone heeft de dienst overgedragen aan Marije, zij toucheert helaas nog steeds acht centimeter. Zoals afgesproken breekt ze nu de vliezen en we zien meconium in het vruchtwater. Nu is de kans hierop vrij groot met ruim 41 weken zwangerschap, maar er zitten ook verse stukjes ontlasting in het water waardoor er een kans is dat de baby het toch niet zo lekker meer heeft tijdens deze lang reis naar buiten en daarom haar darmen heeft geleegd uit stress. Maar, zo stelt Marije voor, we kunnen het nog een uur aanzien. Is er dan volledige ontsluiting? Dan vindt zij het verantwoord om thuis te bevallen. Zo niet dan gaan we dan alsnog naar het ziekenhuis. Marije zal ondertussen iedere tien minuten naar het hartje van de baby luisteren.

10:45 uur

Helaas. Na al die uren werken in haar eigen gezellige mooie huisje, is er nog steeds geen volledige ontsluiting. Een ambulance wordt gebeld, Ivo en ik zullen in zijn auto naar het ziekenhuis rijden en Marije gaat er ook heen met haar eigen vervoer. Het vertrek is moeilijk. Op straat moet Ivo afscheid nemen van Cecile, waarna ze alleen met de ambulance naar het ziekenhuis gaat. Cecile is verdrietig en is onderweg in de ambulance bang dat een keizersnede de enige oplossing zal zijn haar kind geboren te laten worden. Ondertussen verzamelen de kraamverzorgende en ik alle spullen die inmiddels in gebruik zijn geweest maar wel mee moeten naar het ziekenhuis. Daarna gaan Ivo en ik ook op weg.

In de auto bereid ik Ivo alvast voor op wat ik denk dat komen gaat: Een infuus met weeënopwekkende medicijnen. Eventueel een geboorte met een vacuümpomp. Maar de mogelijkheid op een badbevalling bestaat ook nog steeds. Alleen zijn de baden in het ziekenhuis bezet…

Vanuit de auto bel ik mijn doulacollega die op onze route naar het ziekenhuis woont maar zij heeft helaas geen bad beschikbaar.
Ik plaats een berichtje in de appgroep van de Zwanglescursus waar Cecile aan mee heeft gedaan:
“Spoed. Wie kan er nu een bad voor Cecile naar het Ziekenhuis brengen?”
De reactie van Jorien slechts 4 minuten later bezorgt mij nu nog steeds kippenvel:
“Ik kan een bad brengen!”
“We gaan ‘m nu in de auto laden”
Zelf was Jorien pas twee weken daarvoor bevallen, dit was nota bene haar eerste ritje alleen met de auto!

12:00 uur

En dan zie je weer hoe tijd een vreemd begrip is rondom een bevalling. Om twaalf uur ‘s middags uur komen Ivo en ik in het ziekenhuis aan, Cecile is dan al op de kamer met verloskundige Marije. En ondanks dat ze al meer dan twaalf uur aan het weeën opvangen is, gaan er toch al snel weer een paar uur overheen met onderzoekjes, het maken van een CTG (hartfilmpje), en ondertussen blijft Cecile ook maar gal spugen. O wat ongelofelijk zwaar is dit voor haar…  Ondanks dat ze inmiddels heeft overgedragen oppert verloskundige Marije om nog even te blijven, zodat ik even naar het restaurant kan voor een break. Wat onwijs lief van haar… Zo tank ik een uurtje bij met koffie en warme broodjes terwijl Marije op de kamer de aanstaande ouders ondersteunt en het bad klaarmaakt.

14:00 uur

Het bad van Jorien is opgezet en gevuld en Cecile kan erin. Nu is het hopen dat ze met de weeënopwekkers goede persdrang krijgt want inmiddels heeft ze wel volledige ontsluiting. Maar ondanks dat het bad een prettige onderbreking is voor Cecile zetten de persweeën niet door.

16:54 uur

Na bijna drie uur in bad gaat Cecile op bed verder. Ze is echt op nu. Ze houdt moedig vol en volgt aanwijzingen nog steeds aandachtig op, maar ze is moe, zo moe… Met het infuus met weeënopwekkers zo ver mogelijk open perst ze op haar aller hardst. Samen met Ivo haalt ze alles uit de kast om een vacuümverlossing te voorkomen. Ivo ziet het kruintje van de baby, maar het zakt steeds weer terug naar binnen. Een knip en een vacuüm zijn toch nodig voor het laatste stukje. Evenals de handen van de gynaecologe om de schouders geboren te laten worden want die zitten behoorlijk klem. De gynaecologe moet flink kracht zetten om de baby de juiste richting op te bewegen, dit is naar om te zien en zal voor Cecile een zeer heftige ervaring zijn.

Maar dan is eindelijk het bovenlijfje eruit. Ondanks de gecompliceerde geboorte is er tijd om te vragen: “Wil je haar zelf aanpakken Cecile?” Maar Cecile zegt zoals ze dat van tevoren hadden afgesproken: “Nee, Ivo”. En dat doet hij, terwijl het onderlijf nog niet geboren is pakt hij de baby aan en legt haar bij Cecile op de borst waar Cecile haar liefdevol met beide handen overneemt.

17:41 uur

Daar is ze dan eindelijk! Ze moet behoorlijk bijkomen van deze zware reis. Ze kijkt ons wel aan met grote ogen maar ze is er nog niet helemaal. Na flink drooggewreven te worden en veel geknijp in haar voetjes openen haar longen zich eindelijk en huilt ze. Een pruttelig huiltje waarbij bruin vruchtwater uit haar mond en neus komt. Daarna kleurt ze snel bij van donkerpaars naar mooi roze. Ivo knipt de navelstreng door en na vijf minuten gaat ze even naar de opvangtafel voor wat zuurstof. Het gaat al snel goed met haar waardoor Ivo haar even later alweer zelf terug kan leggen bij Cecile.

Cecile en Ivo zijn emotioneel, moe, gelukkig, ontdaan, alles tegelijk. Glimlachjes wisselen bij Cecile af met tranen en uitdrukkingen van volledige uitputting. Hun dochter heet Janna en blijft het ondanks de pittige start supergoed doen. Ze heeft een prachtig roze kleurtje, een super lief rond koppie. Eerst ligt ze bij mama te duimen en daarna zoekt ze naar melk. En die krijgt ze. Welverdiend want ook Janna heeft mega hard gewerkt!

Cecile heeft nog een pittige herstelperiode met ontstekingen aan de knip en later aan borst, wat de eerste maanden onvoorstelbaar zwaar maakt. Met Janna gaat het goed en ondanks dat het voor Ivo ook hartstikke zwaar is lukt het hem om beiden met positieve energie te ondersteunen. Met veel liefde en geduld herstelt Cecile volledig en kan ze na een jaar zeggen dat het begin echt heel pittig was, maar dat ze wel goed terugkijkt op de geboorte. Het duurde lang, eigenlijk waren het twee geboortes in één: Zowel thuis een complete opbouw van beginnende weeën naar persdrang, als in het ziekenhuis nogmaals een urenlange opbouw van zwakke persweeën naar sterkere persweeën met uiteindelijk een geboorte met vacuüm. Omdat alles met Ceciles goedkeuring gebeurde, omdat er steeds uitleg was, omdat Cecile zich gesteund voelde door haar eigen verloskundigen en door mijzelf die bij haar bleven, kan ze er wel goed op terugkijken. Maar een indrukwekkende gebeurtenis blijft het zeker!

Lieve Cecile en Ivo, dank jullie wel dat ik het verhaal van de geboorte van Janna mocht delen. Het is geen makkelijk verhaal. Maar men o men wat hebben jullie dat goed gedaan saampjes. Wat een boel liefde en doorzettingsvermogen versterken jullie bij elkaar! Mooi om te zien hoe jullie door goede informatie te krijgen achter ieder voorstel konden staan en zelf de regie behielden. Met hulde voor de verloskundigen van de eerste én de tweede lijn, die zo ontzettend goed hebben gekeken naar wat voor jullie belangrijk was en zo onwijs veel tijd, geduld en liefde hadden voor jullie.

Ik wens jullie heel veel geluk met zijn drietjes in het nieuwe (en veel grotere) huis! Wanneer je ook maar de behoefte voelt om weer eens na te praten over haar geboorte, je weet me te vinden. Eens jouw doula, altijd jouw doula.

De meeste namen in dit verhaal zijn gefingeerd.
Alle foto’s door mijzelf gemaakt en met toestemming van de ouders gedeeld.

 

 

Archieven

CONTACT
Maaike Rijnsburger
06 1339 0048
info@maaikerijnsburger.nl

POSTADRES
Maaike Rijnsburger
Edmond Audranstraat 251
3543 BH Utrecht

Alle rechten
voorbehouden.
KVK: 58707719
BTW-id: NL002062534B60

× Hoe kan ik je helpen?