De geboorte van Lune Fee

Jeuk

Ik was 35 weken zwanger als ik opeens jeuk krijg over mijn hele lichaam. Een paar dagen dacht ik dat het weer gewoon een zwangerschapskwaaltje was, zoals brandend maagzuur of kramp in mijn kuiten. Maar toen ik er ‘s nachts niet meer van kon slapen en alleen maar de nacht doorkwam in een bad vol met havermout, begon ik me toch zorgen te maken. Ik zocht op internet en las over zwangerschap-cholestase. Een aandoening waarbij door de zwangershapshormonen de lever de galzuren niet meer naar de gal transporteren waardoor ze rechtstreeks in je bloed komen. Die galzouten komen op die manier bij de placenta en kunnen heel gevaarlijk zijn voor de baby.

Alhoewel ik de hele zwangerschap de medische wereld nog buiten de deur had weten te houden omdat ik dit proces vooral van binnenuit ervaren wilde ervaren, moest ik er nu toch aan geloven om bloed te laten prikken en te kijken hoe het stond met die galzouten in mijn bloed. Ik had inmiddels al ruim een week verschrikkelijke jeuk en voelde wel dat er iets niet helemaal goed was in mijn lichaam.
Ook had ik al het medische advies gelezen als zou blijken dat de waarde van de galzouten hoog zou zijn: Inleiden met 37 weken. Ik was inmiddels 36+1 weken, dus dat zou betekenen vrijwel direct inleiden.

Ergens hoopte ik nog dat het allemaal mee zou vallen maar die week zocht ik toch al diverse dingen op, om het geboorteproces natuurlijk op gang te brengen. ‘Toevallig’ had de Amerikaanse you-tube yoga docent die ik altijd keek ook cholestase gehad bij haar drie zwangerschappen. En ze had hier allemaal filmpjes over. Bizar, dacht ik nog, dit is een best wel een zeldzame aandoening. Die week dronk ik frambozenthee, deed elke ochtend bepaalde openende yoga-oefeningen en ik vertelde het kindje dat als ze er klaar voor was, dat ze al zou mogen komen. De uitslag liet even op zich wachten.

Kapper

Op de dag van de uitslag ging ik met de trein naar Amsterdam, op kraambezoek bij een vriendin en naar mijn kapper. Op Amsterdam Amstel moest ik overstappen op de metro, maar deze kwam maar niet door een storing. Ik wachtte even maar moest nog 1 halte verder om bij mijn vriendin aan te komen. Ergens voelde ik dat lopen een beter idee zou zijn dan wachten. Hoogzwanger 20 minuten gaan lopen leek een onlogische keuze maar ik deed het toch. Soort van onbewust, wist ik dat het kindje zo nog beter in kon dalen.

Later toen ik bij de kapper aankwam werd ik gebeld door de verloskundige. Ze had niet zo’n goed nieuws. Mijn galzouten waardes waren super hoog en ze adviseerde om direct naar het ziekenhuis te gaan die avond. Ik probeerde kalm te blijven maar ik voelde de bui al hangen en wist welke moeilijke keuze ik zou gaan moeten maken.
Die avond zat ik met Jorma in het ziekenhuis aan de tafel met de gynaecoloog. De kans dat mijn kindje in mijn buik zou sterven was met 30 keer verhoogd. 4% van de kindjes sterft in de buik bij deze hoogte van galzouten. Ze wilde me het liefste die avond nog inleiden zei de gynaecoloog.

Het leek of de tijd stil stond. Een steen in mijn maag. Jorma en ik allebei bleek weggetrokken, terecht gekomen in een surrealistisch moment. Wij die zo voor de natuurlijk geboorte staan. Ik had me zo verheugd om dit bijzondere proces van de vrouwelijke kracht op een zo puur mogelijke manier te ervaren. Om te voelen hoe de wijsheid van mijn lichaam een nieuw leven geboren laat worden. Om mijn eigen weeën te voelen. Om eindelijk te weten hoe het is om natuurlijk te bevallen, een soort geheim dat moeders met zich meedragen. Ook wist ik dat met inleiden de kans veel groter is dat je in de cascade van medische interventies terecht komt, en daar wilde ik mezelf en de baby eigenlijk heel graag voor beschermen.

Met de CTG werd gekeken hoe het nu met het kindje ging en haar hartslag was goed. Op de monitor konden we zien dat ik vrij regelmatig harde buiken had. ‘Je hebt al weeën’, grapte Jorma.

Krampen

We besloten om naar huis te gaan, om er een nachtje over te slapen en dan pas te beslissen. Die avond lagen we in bed te trillen. Helemaal in shock. Wilde ik zo graag de natuurlijke ervaring hebben dat ik zou durven wachten? Zou het zo egoistisch van me zijn om me nog niet te laten inleiden? Is inleiden dan het beste voor het kindje? 96% sterft niet dus dat is ook best hoog toch? Zou ik het aandurven om toch nog af te wachten…

En toen gebeurde er iets magisch.. en ik ben nog nooit zo dankbaar voor iets geweest in mijn leven.

Om 0:00 uur werd ik wakker met krampen in mijn buik. Ik dacht er nog niet zoveel van en stond op om naar de wc te gaan. Beneden in de woonkamer werden de krampen erger. Zouden dit weeën zijn? De sensaties werden steeds intenser en ik begon toch wel te geloven dat dit weeën waren. Ik moet nu nog de trap opklimmen om Jorma wakker te maken, dacht ik nog, anders kom ik die trap zo niet meer op. Ik strompelde naar boven en wekte Jorma. ‘Ik heb denk ik weeën’ zei ik. Hij was super verbaasd en sprong overeind.

Om 2:00 braken mijn vliezen. Ik stond in de woonkamer gebogen over de eettafel. Ik voelde een soort krakende plop tussen m’n benen en heerlijk warm water liep langs m’n benen naar beneden. Wauw wat een geweldig gevoel was dat, zo bevredigend. Wat is dit gaaf! dacht ik. Ik verschoof een stukje waar er zeil op de vloer lag, zodat niet alles op het 400 euro tapijt zou vallen :p.

We belden de verloskundige en de doula. Ik had nog niet met de doula afgesproken dat ze bij de geboorte zou zijn omdat ik niet wist hoe ik me zou voelen. Maar ik werd wel overvallen door de intensiteit van de sensaties, en voelde duidelijk dat ik hier meer support voor nodig had. Ik belde de doula op, en ze besloot meteen te komen, super lief.
Toen de verloskundige kwam adviseerde ze toch om naar het ziekenhuis te gaan. Het kindje was te vroeg en ze wist niet precies welk gevolg de cholestase zou hebben op het kindje.

Naar het ziekenhuis

Ik was de weeën aan het opvangen op de wc en ze waren zo intens dat ik het me niet kon voorstellen dat ik in deze staat nog naar het ziekenhuis kon gaan. Ik was inmiddels al 6 cm en zat helemaal in ‘labor-land’. Mijn aandacht was volledig bij de sensaties in mijn lichaam en het lukte me gewoon bijna niet om naar mijn hoofd te gaan. Ook de Elle Tens kon ik eigenlijk niks mee, veel te mentaal. Ik voelde mensen als een soort energie bollen. Ik werd een en al gevoel. Jorma voelde heel zacht en veilig, maar de verloskundige voelde erg onrustig en gespannen zelfs. Dit is hoe dieren de werkelijkheid ervaren, dacht ik. Alhoewel ik mega veel pijn had vond ik het ook echt heel fascinerend.

Ik had nog steeds heel veel weerstand om naar het ziekenhuis te gaan en ik had een uur nodig om uiteindelijk de keuze te maken om te gaan. De verloskundige zei dat in het ziekenhuis het bad klaar zou staan, en dat leek me op dat moment wel een goddelijke gedachte. Er waren weinig redenen geweest voor mij om te besluiten om toch in het ziekenhuis te bevallen, omdat ik zo graag thuis wilde zijn. Maar dat Lune Fee te vroeg kwam vond ik toch wel spannend. Ik had gelezen dat soms dan nog de longetjes onrijp zijn en die gedachte maakte dat ik in het holst van de nacht toch ging doen, wat ik altijd veroordeeld had. Namelijk, tijdens de sacred bevalling in een auto gaan zitten en naar het ziekenhuis rijden. Het leek wel een film.

Daar aangekomen werd het bad gevuld en nadat ik over het ziekenhuisbed had gekotst, ging ik dan eindelijk in bad. Ik weigerde de CTG omdat ik me vrij wilde kunnen bewegen en niet alles wilde monitoren voor meer ontspanning.

Wat een heerlijk gevoel dat warme water. Ik kon een beetje ontspannen. Jorma maakte de kamer gezellig met het zoutlampje, wat fotolijstjes en de affirmatie slinger die m’n vriendinnen hadden gemaakt. Na een tijdje was ik 10 cm en begonnen de persweeën.

Vier uur persen

Na 2 uur persen voelde ik pas een klein deel van het hoofdje van binnen. De verloskundige van het ziekenhuis stelde volgens protocol voor om synthetische oxytocine te geven zodat het sneller zou gaan. Ik weigerde dit omdat ik het natuurlijk wilde doen. Ik voelde hierdoor wel tijdsdruk die ik heel vervelend vond. Om mijn eigen oxytocine meer aan te wakkeren gingen Jorma en ik zoenen en knuffelen. Iedereen liet ons even alleen. Dat was zo verzachtend en ontspannend, het heerlijkste moment van de hele bevalling!

Na 3 uur persen stelde ze het weer voor, en weer zei ik nee. Ik vond het vervelend om weer gestoord te worden. Mijn hoofd ging nu alle kanten op. Het lukte me niet meer om in diepe meditatie te zijn. Waarom duurde dit zo lang? Waarom daalde ze niet verder? Mijn lichaam moest dit toch gewoon kunnen? Ik probeerde verschillende houdingen en mijn blaas werd geleegd met een katheter. Ondertussen bleef ik meepersen met de weeën terwijl ik voorover over de badrand hing. Heb ik nog een emotionele blokkade? vroeg ik mezelf af. Wil ik echt 100% dat dit kindje eruit komt? ‘Nee’ hoorde ik zachtjes ergens uit een deel van mij. Ik moet dit nu uitspreken dacht ik. ‘Ik ben bang om moeder te worden’, zei ik tegen de doula. ‘Dat geeft niet’ zei ze, ‘Je hoeft niet meteen allemaal moedergevoelens te hebben’. Ik voelde een paar tranen en kon weer een beetje ontspannen.

Maar na 4 uur persen begon de moed te zakken in de kamer. ‘Ik hou het niet meer vol’ zei ik. Ook voelde ik dat Jorma en de doula er ook niet meer echt in geloofde. Ik voelde het hoofdje nu wel iets meer gezakt maar het ging echt super langzaam. Lune Fee’s hartje werd geluisterd en die was gelukkig nog steeds heel steady. De verloskundige wilde weer met me praten maar ik zei dat ik liever in mijn eigen bubbel wilde blijven. Ook stuurde ik een verpleegster weg die alleen maar naar me zat te kijken. Heel vervelend vond ik dat.

Dansen

‘Misschien kun je gaan staan’ zei de doula. Ik ging staan maar m’n lichaam voelde loodzwaar zo uit het water. Ik plofte zo weer het water in. ‘Ik had zelf gewild dat iemand me had gecoacht om te blijven staan’ zei ze, ‘mijn bevalling eindigde met een vacuümpomp omdat ik niet durfde te blijven staan’. Oke dat gaat me niet gebeuren, dacht ik, en met een diepe ademhaling ging ik weer staan. Toen herinnerde ik me uit een documentaire over geboorte bij primitieve volkeren, dat als de geboorte niet vordert ze zeggen: ‘We get up and dance’.

‘Ik heb Afrikaanse muziek nodig’, zei ik tegen Jorma en hij zette een Afrikaans lied op. Je kan het niet echt dansen noemen maar ik wiegde mijn heupen heen en weer op de vrolijke muziek. Dit was als een frisse wind van energie door de kamer. ‘Ik ga moeder worden’, zei ik, ‘Ik ga gewoon moeder worden!’ Ik wiegde en wiegde en ik voelde het vertrouwen weer terugkomen bij iedereen.

Na 5 uur persen wist ik niet meer waar ik de kracht vandaan moest halen. Ik probeerde met visualisaties me te verbinden met de aarde en de godin. Ik visualiseerde dat de kracht niet uit mijn eigen lichaam hoefde te komen, maar vanuit de bronnen om mij heen. Ik las alle affirmaties uit de slinger hardop en dit hielp me wel vol te houden. Jorma zat na al die uren nog steeds aan mijn zijde me aan te moedigen en te strelen.

Lune Fee

Het duurde nog een hele tijd maar uiteindelijk was het hoofdje te voelen bij de uitgang. Ik hing inmiddels aan een soort sjaal te trekken en te hurken naar beneden. ‘Als je wil dat ze in het water geboren wordt, dan moet je nu weer gaan zitten’, zei weer een nieuwe verloskundige. ‘Ze wordt bij de volgende wee geboren’. Ik liet me zakken in het water. Bij de volgende wee perste ik nog met al mijn laatste kracht. De verloskundige hielp een beetje met haar schoudertjes vrijmaken en toen kwam ze eindelijk naar buiten. Lune Fee werd door mijn benen heen naar voren aan mij gegeven. Eindelijk kon ik haar zien. Ik tilde haar uit het water en zag haar gezichtje. ‘Holy fuck, het is gewoon echt een baby’ zei ik. Zo surreal. Ik kon het niet geloven. Jorma keek me met tranen in zijn ogen aan.

Ze huilde niet en maakte een beetje enge piepgeluidjes met haar keel. We wreven over haar ruggetje en voetjes om haar te activeren. Maar na een paar minuten ademde ze nog niet lekker door. De verloskundige wilde haar een zuurstofmaskertje geven en ik stemde meteen toe. Ik zag ook dat het niet helemaal lekker ging. Hiervoor moest wel de navelstreng doorgeknipt worden, iets wat ik nog steeds heel erg jammer vind. Ik had deze graag helemaal laten uitkloppen.

Nadat ze 2 minuutjes op een tafeltje had gelegen voor de zuurstof en wat checks slaakte ze een kreet. ‘Daar is ze’, zei de verloskundige. Jorma kreeg Lune Fee in haar armen terwijl ik nog aan het wiegen was voor de geboorte van de placenta. Toen ik daarna Lune Fee in mijn armen kreeg, hapte ze meteen aan mijn borst. Wat een heerlijk gevoel. Daar zaten we met z’n drieën op het bed. Ik voelde me heeeeeelemaal high alsof ik xtc op had. Ik voelde me helemaal bad ass dat ik toch steeds weer naar vertrouwen was teruggekeerd, mijn eigen gevoel had gevolgd en nee had durven zeggen tegen de medische adviezen. Had ik het toch geflikt, na 6 uur persen, helemaal natuurlijk met Jorma aan mijn zijde, mijn rots in de branding. Apetrots en gelukkig was ik! Wat een wonder, ons lieve kleine meisje.

Tekst door de moeder.
Lees meer inspirerende berichten op haar instagramaccount
Alle foto’s door mijzelf gemaakt en met toestemming van de ouders gedeeld.