Geboorteverhaal van Jip – Jouw geboorte was ook een afscheid

Een stille geboorte

De laatste geboorte waar ik in 2020 bij mocht zijn, was een stille geboorte…

Een geboorte van een baby’tje dat misschien even zou ademen, maar vlak na de geboorte zou komen te overlijden omdat het om een zwangerschapsafbreking ging met 23 weken zwangerschap. Het werd een intens verdrietige en tegelijkertijd prachtig mooie ervaring.

Marieke en Roy verwachtten hun derde kind toen ze mij als doula vroegen. Toen het verschrikkelijke nieuws duidelijk werd en ze de onmogelijke knoop hadden doorgehakt om de zwangerschap af te breken, vroegen ze mij toch hun doula te zijn tijdens de bevalling. “Ja, dat wil ik, daar hoef ik geen moment over te twijfelen” zei ik. Toen ik dit beroep koos wist ik dat dit moment een keer zou komen en dat ik er klaar voor zou zijn. Nu was het moment daar.

Met hun toestemming vertel ik het geboorteverhaal van Jip, omdat hij net zo goed als de andere baby’s deel uit maakt van mijn ervaringen als doula. En ook om onze ervaringen over deze stille geboorte met anderen te delen, omdat de ouders en ik er zo ontzettend goed op terugkijken en we hopen dat andere ouders er iets aan kunnen hebben wanneer ze hetzelfde mee moeten maken.

Voorgesprekken in het ziekenhuis

4 dagen voor de geboorte

Ik ga met Marieke en Roy mee naar de voorgesprekken in het ziekenhuis. Eerst met de gynaecoloog, daarna met de verpleegkundige. In verband met corona mag ik niet mee naar binnen maar gelukkig maakt de gynaecoloog een uitzondering.

Terwijl de ouders bergen met informatie krijgen hoe de bevalling opgewekt zal worden, hoe het verloop kan zijn en over de keuzemogelijkheden na de geboorte, schrijf ik alles voor ze op. Ik help ze hun gedachten ordenen en vragen te stellen. Na afloop zijn ze volledig uitgeblust vanwege de grote hoeveelheid informatie. Die avond stuur ik ze een samenvatting per mail zodat ze het op hun gemak kunnen teruglezen en aan de slag kunnen met de vragen die nog open staan.

Wil je de baby na de geboorte zien?
Kies je voor de watermethode?
Wil je de baby na het overlijden mee naar huis nemen?

En zo nog duizend andere vragen en belangrijke beslissingen. Het duizelt de ouders, ze zeggen niet te weten hoe ze dit zonder mij hadden moeten doen. Na dagelijks telefonisch contact zien we elkaar twee dagen daarna weer en dan hebben ze al veel van de openstaande vragen beantwoord. Wat nu rest is zoveel mogelijk genieten van de nog steeds actief bewegende baby in haar buik en zoveel mogelijk tijd met hun gezin doorbrengen. Dat doen ze fantastisch.

De bevalling wordt ingeleid

36 uur voor de geplande inleiding neemt Marieke thuis volgens voorschrift een tablet in. Dit tablet kan al de bevalling opwekken, wat bij haar ook gebeurt. ’s Nachts krijgt ze al wat last van krampen en ’s ochtends na contact met het ziekenhuis gaan we erheen om te checken of het begonnen is. Marieke koestert ondertussen iedere beweging die ze in haar buik voelt.

11:10 uur

Het eerste tablet heeft zo goed aangeslagen dat Marieke en Roy ervoor kiezen om nu door te pakken. Een dag eerder dan gepland wordt met de inleiding gestart. Ik vraag Marieke of ze het prettig vindt zijn naam al aan haar zorgteam te vertellen. Dat wil ze wel. En daardoor staat er de hele dag met grote letters ‘Jip’ op het whiteboard vermeld en wordt zijn naam steeds hardop genoemd. Hij zal maar korte tijd bij ons zijn, maar zijn naam wordt in ieder geval vol trots de hele dag uitgesproken!

14:45 uur

Marieke voelt meer en meer krampen, de baarmoedermond wordt steeds korter en dunner, er ontstaat langzaamaan een paar centimeter ontsluiting. Ik geef haar een kammetje in haar hand dat haar van de pijn van de weeën kan afleiden.

15:45 uur

De verloskundige en verpleegkundige komen afscheid nemen, hun dienst zit er op. Een emotioneel moment voor Marieke. Ik help haar weer in haar bubbel te komen, ik dim de lichten, doe de kaarsjes aan, zet mooie muziek op en geef haar een stevige voetmassage om het baarmoedergebied te stimuleren.

16:45 uur

Hierna komen de weeën én de ontsluiting op gang en moet Marieke keihard aan de bak. Want pijn hebben bij een ingeleide bevalling, zonder het vooruitzicht van een gezond kind in je armen, dat is toch wel van een heel andere orde dan bij een gezonde bevalling. Marieke wil graag een ruggenprik maar de anesthesist staat voor langere tijd ergens anders vast. Ze accepteert het rustig en staat vervolgens lang onder de douche waar ze het wat beter volhoudt.

19:30 uur

Na de douche zit Marieke op de yogabal naast het bed. De kam in haar hand, de handen van Roy tegen haar rug geven tegendruk. De ontsluiting komt niet verder dan 2 centimeter maar de intensiteit van de weeën ontwikkelt zich behoorlijk. Ze voelt zich grieperig en wordt er ook flink misselijk van. De anesthesist is nu gelukkig wel beschikbaar en rond een uur of acht is de ruggenprik gezet en is ze van de pijn verlost. Ze voelt Jip tot dat moment ook nog steeds bewegen, hij is er nog…

De ruggenprik is nog maar net gezet wanneer Marieke op een heel rustige toon zegt: “O, ik denk dat ik moet poepen, ja, ik moet poepen.”
De verloskundige en ik kijken elkaar aan, want dit zou ook kunnen betekenen dat Marieke persdrang heeft.
Marieke maakt een kort persgeluidje en zegt heel rustig: “O, volgens mij is hij eruit.”
Roy kijkt onder het laken en ziet dat Jip geboren is.

20:22 uur

Jip is geboren!

Jip is met vruchtzak en placenta en al eruit gekomen. Dit is vrij zeldzaam en heel bijzonder om te zien. In foetushouding ligt hij in het warme vruchtwater. De navelstreng is nog doorbloed. Er gaat een schokje door zijn lijfje wanneer Marieke hem zachtjes aanraakt.

Voor Roy is de geboorte een heel emotioneel moment. Eerst houdt hij, overmand door emoties, wat afstand. Daarna komt hij steeds dichterbij om goed naar Jip te kijken, terwijl de tranen blijven stromen, zowel bij hem als bij Marieke.

Marieke wordt hierna heel rustig en neemt alles heel bewust in zich op. Ze zegt dat ze Jip eigenlijk wel graag zo wil laten liggen in zijn vruchtzakje. Ze zegt “Hij ligt daar zo lekker warm en ontspannen”. Het is stil in de kamer, maar niet op een drukkende manier. Iedereen is vol verwondering over dat complete baby’tje dat daar zo mooi opgekruld in het vruchtwater ligt, met zijn rug tegen de placenta aan genesteld. Vingertjes, teentjes, oortjes, haartjes, alles erop en eraan. En prachtig mooi roze van kleur. Heel droog zegt Marieke: “Nou, nu hoef ik in ieder geval niet meer naar de OK”. Aangezien ze bij een dergelijke vroeggeboorte 50% kans had op het niet loslaten van de placenta is dat een hele opluchting!

Na een tijd is de navelstreng helemaal uitgeklopt en reageert Jip niet meer op Mariekes aanraking. Tijdens de bevalling kwam hij al in een comateuze toestand, hij heeft niet hoeven lijden. Nu wil Marieke Jip wel uit zijn vruchtzak halen. De verloskundige scheurt het vlies voorzichtig open en vangt het vruchtwater op dat eruit stroomt. Ze helpt Marieke om haar zoontje op te pakken.

Jip is nu helemaal slap. Heel voorzichtig legt Marieke hem op haar blote borst. Wat onwijs mooi vind ik het dat deze moeder dezelfde keuzes maakt als ze bij een gezonde baby gedaan zou hebben: Huid op huid contact, het hoofdje ruiken, rust, tijd… Jips handje valt als een teder gebaar over Mariekes borst heen. Hij wordt aan alle kanten bestudeerd en krijgt kusjes van zijn papa en van zijn mama.

21:45 uur

Papa knipt de navelstreng door en pas op het moment dat Marieke en Roy daar zelf aan toe zijn, leggen ze hem in een rieten mandje. Met zijn hoofd op een hydrofiele luier waar zijn grote zus ‘Jip’ op heeft geborduurd. Toegedekt met weer een andere hydrofiel die mama de afgelopen dagen in bed heeft gehouden waardoor deze naar haar ruikt.

Papa doet een klein poppenmutsje op bij Jip en dekt hem fijn toe. Hij zet hem naast zich op de bank en zegt: “Zo, lekker bij papa.” En zo eten we beschuit met muisjes met elkaar.
Mama Marieke trots als een pauw in bed, gelukkig zonder hechtingen en andere lichamelijke ongemakken.
Papa Roy trots als een pauw met zijn zoon in het mandje dicht tegen zich aan.
Doula Maaike trots als een pauw op deze kanjers van ouders.
Ouders die dit zo zorgvuldig en bewust hebben voorbereid in die enkele dagen die ze daarvoor hadden. Die deze ongekend moeilijke dag onvoorstelbaar goed hebben doorstaan. Die hun zoon dit respectvolle, liefdevolle afscheid hebben gegeven waar hij recht op heeft.

Met Marieke en Roy gaat het nu, naar omstandigheden, goed. Ze kijken positief op de bevalling terug. De doulabegeleiding heeft hen erg goed geholpen in het voorbereiden, het aankunnen van deze dag en het verwerken ervan. De foto’s die ik maakte hebben in het bijzonder Marieke geholpen in de moeilijke tijd die daarna volgde.

14 december 2020
De dag dat Jip geboren werd
Zijn geboorte was ook een afscheid
Lieve Jip, je was er en je zal nooit vergeten worden!

Lieve Marieke en Roy, woorden schieten te kort. Ik voel trots, verdriet, rust, alles tegelijk. Dank jullie wel dat jullie mij in vertrouwen namen en we er samen zo’n mooie dag van konden maken. Ik heb veel respect voor hoe jullie dit gedaan hebben en wens jullie alle sterkte toe! Dikke zoen! Maaike

Lieve aanstaande mama of papa, mocht jij op dit punt in je zwangerschap staan, dan wens ik je toe dat je ook zulke bewuste keuzes kunt maken en op net zo’n respectvolle en waardige manier afscheid kunt nemen van jouw zoon of dochter.

Mocht je hierbij de hulp van een doula willen dan zal ik dat met alle liefde voor jou zijn.
Of ik help je iemand te vinden als je in een andere regio woont.

Als je naar aanleiding van deze blog vragen hebt aan de ouders of aan mij of gewoon even wilt napraten, stuur dan een mailtje naar info@maaikerijnsburger.nl of reageer onder aan deze pagina via WhatsApp.