Jorien volgde bij mij de Zwanglescursus en beviel daarna in het geboortehuis van een dochter van 4810 gram. Zonder wetenschap vooraf dat de baby zo groot zou zijn had zij een voorspoedige bevalling zonder complicaties. Omdat ik zo vaak cursisten hoor over de grootte van de baby, de zorgen die ze daarover hebben en de grote foutmarge die er bestaat bij het maken van groeiecho’s, neem ik vaak het verhaal van Jorien als voorbeeld. Ook van een baby van ruim 4800 gram kun je zonder complicaties bevallen. Ik zeg niet dat het makkelijk is maar heb vertrouwen in jezelf, bereid je goed voor, en luister naar je lichaam. Jorien heeft haar ervaring voor me opgeschreven en ik mag het met jullie delen. Dankjewel Jorien en veel lees plezier!

“Mijn buik was prachtig rond en oh zo groot. Ik had het idee dat dit keer mijn buik nog veel verder naar voren stond dan bij mijn eerste zwangerschap. Toen woog baby-lief bij de geboorte ruim 3800 gram. Ik was er dan ook van overtuigd dat mijn tweede baby ook stevig zou zijn bij de geboorte, maar de verloskundige schatte 3500 gram.

Tijdens de bevalling van mijn eerste had ik een black-out. Ik had wekenlang yoga-les gehad, maar ik kon me vanaf de eerste wee niets herinneren over ademhalen en ontspanningstechnieken. Om me heen gebeurde een heleboel, ik hyperventileerde, de verloskundige greep in, het werd een medische bevalling met toeters en bellen.  Uiteindelijk was daar een prachtige en gezonde dochter. Door de medicatie die ik toegediend had gekregen, kon ik me achteraf een deel van de bevalling niet meer herinneren.

Nu ik zwanger was van mijn tweede en de bevalling dichterbij kwam, besloot ik dat ik dit keer de bevalling veel bewuster mee wilde maken. Om dat te bereiken wilde ik mij beter voorbereiden en meer op mezelf leren te vertrouwen.

Vanaf 32 weken volgde ik wekelijks yoga-les van een steengoede docente die elke les dezelfde ademhalingstechnieken herhaalde. Het werd er zo goed ingestampt, dat ik dit nooit zou kunnen vergeten.

Daarnaast volgde ik Zwangles. Ik had de behoefte om even tussen de zwangeren te zijn en in mijn drukke leventje met kind en scriptie die af moest, een uurtje per week stil te staan bij mijn vorderende zwangerschap. Tijdens de lessen wisselden we ervaringen uit, maar prentten we onszelf en elkaar vooral veel vertrouwen in.

Zo gingen de laatste weken voorbij. Behalve dat ik elke dag misselijk was (al sinds week 10), verliep de zwangerschap prima. Met 40 weken had ik ontzettend genoeg van de misselijkheid. Maar de baby maakte nog geen aanstalten om zich te laten zien. Ik kon me voorstellen dat als je veel loopt, de baby vanzelf verder naar onderen zou zakken. Gelukkig brak er net een prachtige herfstweek aan. Iedere dag na de uitgerekende datum maakte ik met mijn enorme buik een wandeling van een kilometer of 5.

Bij 40 weken + 5 dagen voelde ik rond 17 uur ’s middags zacht de weeën opkomen. Ik had er zin in en was bang dat als ik zou gaan liggen, de weeën weer zouden verdwijnen. Dus ging ik aan de slag met het lappen van de ramen aan de buitenkant en het schoonmaken van het balkon (ik kan nu nog steeds precies vertellen hoe lang geleden het is dat we dat voor het laatst hebben schoongemaakt). Elke 5 minuten moest ik even pauze houden. Aan het begin van de avond ebden de weeën even weg. Ik had al vaker ergens gelezen dat vrouwen tijdens de weeën appeltaart hadden gebakken. Misschien, redeneerde ik op dat moment, brengt appeltaart bakken de weeën op gang.  En dus ging ik aan de slag in de keuken. Elke vijf minuten kwam er een wee en ze werden heel langzaamaan iets sterker.

Om 4 uur in de nacht besloten we de verloskundige te bellen. Ze kwam kijken en adviseerde ons om een klein beetje te ontbijten en zo rond 6 uur naar het ziekenhuis te gaan (ik wilde in het geboortehuis bevallen). Zo gezegd zo gedaan. Al was de bevalling al een tijdje bezig, het lukte me nog heel goed om de weeën weg te ademen, met de technieken die de yoga-docente me had geleerd. Om 8 uur kwam de verloskundige kijken en stelde voor om de vliezen te breken. Ik vertrouwde echter op mijn lichaam en vroeg waarom we haast hadden. Het ging goed met mij, ik kon de weeën nog prima aan. Een half uur later braken de vliezen vanzelf en kwamen de weeën sterk op gang. Ik ving ze op mijn skippybal op en concentreerde me op de mantra’s en ademhalingen die mijn yogadocente me had geleerd.

Toen kwamen de persweeën. Dat deed me denken aan het moment waarop je op een surfplank staat en de golf weet te vinden. Dan dender je mee en je kan het niet tegenhouden. Deze weeën vond ik erg heftig, maar bleef mezelf toespreken dat mijn lichaam dit kan. ‘Het hoofdje staat!’, riep de verloskundige. Ik wist gelukkig wat dat betekende en wat ik moest doen met mijn ademhaling. Met mijn laatste kracht ging ik de laatste weeën in en werd daar mijn baby geboren.

Ik voelde me meteen erg goed na de bevalling maar ik ongelooflijk honger. Na 7 maanden elk moment van de dag misselijk te zijn, viel dat meteen weg met de geboorte van mijn kleine. Mijn grote, moet ik zeggen, want baby was niet klein. Ze woog 4810 gram. Zonder knip, zonder scheur, zonder tang en zonder medicatie. De kraamverzorgster wilde haar aankleden, maar het pakje dat we mee hadden gebracht was te klein!

Ik heb de bevalling als een prachtige gebeurtenis ervaren. Het is me gelukt om het bewust mee te maken en twee jaar na dato kan ik me alles nog herinneren. Natuurlijk is elke bevalling anders en heb je het zeker niet zelf voor het zeggen hoe het zal gaan.  Toch ben ik er van overtuigd dat het mij is gelukt mede doordat ik vertrouwde op mezelf en mijn lichaam. Een goede voorbereiding hielp me om dat vertrouwen op te bouwen.

Wat ik anderen zou meegeven ter voorbereiding op een bevalling? Vertrouw op jezelf en je oerkracht. Luister naar je lichaam en deel ook mee tijdens de bevalling aan de verloskundige wat je denkt dat jouw lichaam nodig heeft.”

× Hoe kan ik je helpen?