Edit: Deze bevalling vond plaats voor de coronacrisis

Door Maaike ben ik gevraagd om mijn verhaal te delen over mijn bevalling en dan vooral over de voorpret hiervan 😉

Zondag 10 maart 2019 (1 dag voor de uitgerekende datum)

Zondagochtend zijn wij nog naar de kerkdienst geweest. Ik voelde mij nog redelijk goed en had nog geen voorweeën of iets dergelijks dus die gok wilden we wel nemen. Het was goed om er even uit te zijn. Vanwege druk op mijn zenuwen in mijn bekken kon ik zelf niet meer autorijden, omdat mijn linkerbeen regelmatig soort van uitviel. Dit vond ik te gevaarlijk en ik wilde niet dat mij of de baby iets overkwam.

In de middag was ik wel echt moe, dus lekker even op de bank gaan liggen om wat uit te rusten. Die middag voelde ik wat gerommel en het leek op wat weeën. Ze kwamen zo’n beetje elk uur. Ik zocht er niet gelijk wat achter, want er zat nog veel te veel tijd tussen. Ook was het voor mij nog prima te doen en maakte ik mij geen zorgen. We gingen in de avond lekker slapen met het gevoel, misschien komt het dan wel op gang in de loop van de nacht.

Maandag 11 maart 2019 (Uitgerekende datum)

Na een redelijke nacht slapen hadden we in de ochtend om 10.00 een afspraak bij de verloskundige voor de 40 weken controle. Ik had nog steeds wat krampen elk uur dus dat wilde ik wel even aangeven. Het prettige was dat mijn man thuis werkte en daardoor ook mee kon naar de controle.
Bij de verloskundige hartje geluisterd en buik gevoeld en dit was allemaal hartstikke goed. Ik had nog voldoende vruchtwater en de baby lag netjes met het hoofd ingedaald. Toen ik vertelde dat ik wat krampen had elk uur wilde ze wel even voelen of er al wat gaande was. Ik bleek 1 cm ontsluiting te hebben. Het begin was er. De verloskundige was heel optimistisch en we maakte geen volgende afspraak, want zij zei dat ik donderdag echt wel bevallen was. Tot die tijd kon ik veel wandelen om de baby goed te laten indalen en het iets te voorspoedigen. We spraken af dat ik na donderdag zou bellen als ik dan nog niet bevallen was.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik ben die week veel gaan wandelen en zat een beetje te wachten verder. Ik merkte dat ik onrustig werd, omdat donderdag steeds dichterbij kwam en er eigenlijk niks gebeurde. Ondertussen werden mijn krampen/weeën wel wat erger en kwamen ze vaker, maar echt nog niet binnen de 10 minuten.

Het werd donderdag en ook die dag verstreek zonder dat het erger werd. Ondertussen ging mijn man gewoon nog naar zijn werk, maar had zijn telefoon wel op alarm staan, zodat als ik belde hij hoe dan ook kon opnemen. Zijn baas was op de hoogte. Verder hadden wij niemand iets verteld  en gaven we aan dat alles nog steeds rustig was.

Helaas ging ik steeds slechter slapen in die week en was ik veel nachten wakker. Ik was veel op om te plassen en kon moeilijk een houding vinden. Als ik dan in slaap viel, kreeg ik weer een kramp/wee, zodat ik weer klaar wakker was.

Vrijdag 15 maart 2019 (40+4)

Vrijdagochtend 08.30 heb ik gelijk de verloskundige gebeld. Ik was lichtelijk emotioneel door al het slaapgebrek en de teleurstelling dat de baby nog steeds niet geboren was, terwijl de verloskundige zo optimistisch was geweest.
Wij maakten een afspraak voor 13.30 die middag om op controle te komen om te kijken hoe het ervoor stond. Gelukkig was mijn man vrij en kon hij ook mee.
Die middag gingen we lopend naar de verloskundige. Misschien dat dat wat deed.
Bij de controle was alles goed. Een prachtig mooi hartje konden we horen, er was nog voldoende vruchtwater. De baby vond het nog prima daar binnen. Na toucheren bleek ik op 3 cm ontsluiting te zitten, maar het zette niet echt door.
De verloskundige zag hoe moe ik was en gaf aan dat ze het prettig zou vinden als ik een nachtje in het ziekenhuis zou slapen om bij te komen. Want om zo vermoeid je bevalling in te gaan is ook niet ideaal. Dit wilde ik absoluut niet, want als dan de weeën zouden doorzetten, moest ik in het ziekenhuis bevallen en ik had mijn zinnen gezet op een thuisbevalling. Uiteindelijk hebben mijn man en de verloskundige mij weten te overtuigen om het toch te doen. Er was gelukkig ruimte in het Antonius ziekenhuis in Leidsche Rijn, dus daar kon ik ’s avonds terecht. Ik mocht om 20.00 gebracht worden. Thuisgekomen wat spullen gepakt en nog even nagepraat. Mijn man zou zijn telefoon aan laten die nacht zodat ik hem kon bellen. Ik moest er niet aan denken dat er iets zou gebeuren en hij er niet bij zou zijn.

Vrijdagavond toen we in het ziekenhuis waren werd alles keurig netjes uitgelegd. Ik kreeg een soort slaapcocktail als injectie voor de nacht. Na een aantal keer te hebben nagevraagd of het schadelijk kon zijn voor de baby of voor mij ging ik ermee akkoord.
Rond 22.00 zou ik de injectie krijgen en dan kon mijn man mij de volgende ochtend weer ophalen. Toch bleef ik die angst houden dat het verder door zou zetten in het ziekenhuis en dat wilde ik echt niet. Ik werd aan het CTG gelegd om te kijken hoe het met de baby ging en om een uitgangspunt te hebben om te kijken hoe de baby reageerde op de injectie. Om 22.00 kreeg ik van de verpleegkundige de injectie. Ik had mij al in mijn pyjama gehesen en was klaar om te gaan slapen. Mijn man ging ook naar huis en dat vond ik toch best wel gek om niet naast hem te slapen. Het zou de laatste nacht kunnen zijn, voordat de baby kwam.
Nadat mijn man weg was viel ik vrij snel in slaap. Die cocktail werkte voortreffelijk en ik heb de hele nacht niks gemerkt van de verpleegkundige die binnen is gekomen en bij mij keek of alles goed ging.

Zaterdag 16 maart 2019 (40+5)

Uiteindelijk werd ik de volgende ochtend om 08.00 wakker van de ontbijtkar die over de gang reed. Ik kon het niet geloven, maar ik had de hele nacht heerlijk geslapen. Gelukkig waren de weeën niet verder doorgezet en kon ik gewoon richting huis. Een opluchting was het en tegelijkertijd voelde ik mij zo uitgerust alsof ik de hele wereld weer aan kon. Ik was heel blij met de suggestie van de verloskundige. Ik kreeg nog een heerlijk ontbijt en na het ontbijt kwam Leon mij ophalen. Tijdens de Zwanglessen van Maaike werd het nachtje slapen wel even kort benoemd, maar dat ik er gebruik van zou maken had ik niet verwacht. We hadden vrijdags afgesproken dat als ik uit het ziekenhuis was ik contact op zou nemen met de verloskundige om het verder te bespreken. De weeën waren nog niet heftiger geworden ofzo, maar ik wilde heel graag dat het nu zou doorzetten, omdat ik zo uitgerust was. Het CTG was die ochtend ook nog prima. De kleine deed het nog goed in mijn buik. Ook geen reden om mij in het ziekenhuis te houden dus. Mijn man en ik hadden op de terugweg wel besproken dat als het zo door zou gaan we maandag naar het ziekenhuis zouden gaan om verder ingeleid te worden, want dit ging ik op deze manier niet lang volhouden. Vanwege mijn twee reuma vormen ben ik al snel vermoeid en einde zwangerschap was het voor mij kwa pijn ook geen pretje meer.

Om 14.00 die middag kon ik bij de verloskundige op de praktijk komen. Zij gaf aan dat ik toch nog even geduld moest hebben. Zij wilde liever nog niet strippen, want dat zou pas effectief zijn na 41 weken en ik was 40+5. Toch stond ik erop dat ze dit ging doen, want ik had zelf het idee dat dit het laatste zetje zou zijn wat nodig was om de bevalling op gang te brengen. Uiteindelijk heeft ze toch ingestemd dat ze mij zou strippen. Ik bleek toen ook al 4 cm ontsluiting te hebben. In een dag tijd was het toch weer een cm verder gegaan.

Na het strippen zijn we weer naar huis gegaan en begon het afwachten. Omdat ik niet zo goed wist wat ik moest doen ben ik de was maar gaan vouwen en heb een beetje films gekeken. Mijn man is nog naar de winkel geweest om wat spullen te halen.
19.00 die avond werden de weeën heftiger en kwamen ze korter op elkaar. Ze kwamen nu elke tien minuten. Mijn gevoel liet mij opnieuw niet in de steek en het strippen was dus het laatste beetje wat nodig was om de bevalling te laten doorzetten.  Ik belde de geboortefotograaf en mijn vriendin. Zij zouden bij de bevalling aanwezig zijn. Omdat zij nog een stukje moesten reizen belde ik hun op tijd. Mijn vriendin is verloskundige en zij zou de bevalling doen mits er geen complicaties optraden. In dat geval zou mijn eigen verloskundige het overnemen.

Uiteindelijk ging het die avond heel snel. Ik schoot van 4 naar 6 cm, maar om 01.00 zaterdag op zondag nacht stagneerde het en ik raakte niet in die bevallingsbubbel waar ik eigenlijk in zou moeten zetten. Ik vond het eigenlijk wel prima. Ik kon de weeën goed opvangen en ik kon ondertussen nog lekker wat eten en drinken en wat kletsen. Een aanrader van een vriendin van mij was een TENS apparaat. Hier heb ik heel veel profijt van gehad. Zeker omdat ik heftige rug weeën had en dit hielp goed. Om 01.30 spraken we af dat ze mijn vliezen zouden breken, omdat het bleef stagneren. Ook het bevalbad wilde niet helpen om het verder op gang te helpen. Mijn vliezen werden gebroken. Een zucht van opluchting ging door de kamer, omdat het vruchtwater helder was. Iedereen die aanwezig was wist hoe graag ik thuis wilde bevallen. Na het breken van de vliezen ging het heel snel. Ik kreeg een flinke weeënstorm en 45 minuten later gaf mijn lichaam aan dat ik moest persen. Mijn vriendin zei dat dat wel heel snel was, maar ik voelde het. En inderdaad had ik 10 cm ontsluiting en kon het persen beginnen. Ik voelde een oerkracht opkomen en 17 minuten later om 02.27 werd thuis in bad geboren, onze prachtige dochter. Wat waren we blij en dankbaar dat we haar hadden ontvangen. Wat ook heel bijzonder was, was dat mijn vriendin de bevalling volledig kon doen. Wat een mooi moment was dat om haar samen geboren te laten worden. Ik had de wens om haar samen aan te pakken en dat hebben we heel mooi kunnen doen. Ik was helemaal kapot, maar dat kleine meisje op mij in bad wat mij met grote ogen aankeek was het zeker waard.

× Hoe kan ik je helpen?