Geboorteverhaal van Sven – Een snelle thuisbevalling van eerste kind

Geboorteverhaal van Sven

Onlangs werd Sven 1 jaar. Zijn geboorte ging snel, veel sneller dan zijn papa en mama hadden verwacht. Normaal schrijf ik bladzijdes vol met aantekeningen over de bevalling, maar bij Sven bleef het bij dit ene zinnetje: “10:25 geboren!!!”. In deze blog lees je het ontroerende, krachtige en positieve geboorteverhaal van Sven!

Ik ontvang een mailtje van Doris en Marnix. Ze zijn in verwachting van hun eerste kind en ze werken als expats in Palestina. Voor de geboorte komen ze terug naar Nederland en blijven daar ook een tijdje. Doris ziet best tegen de bevalling op. Ze maakt zich zorgen of alles wel goed zal gaan en of ze de pijn aankan. Ze wil daarom sowieso in het ziekenhuis bevallen en staat open voor pijnstilling.

Met kerst zijn ze op vakantie in Nederland en plannen we meteen de eerste twee gesprekken in. Ik geef ze veel uitleg over de geboorte en laat ze kennis maken met de ademhalings- en massagetechnieken die Doris kunnen helpen ontspannen. Daarna zullen we elkaar een lange tijd niet zien en houden we contact via WhatsApp. Maar dan komt corona om de hoek kijken en moeten ze hals over kop hun werk in Palestina afronden, hun hele appartement leegmaken en opzeggen en, veel eerder dan gepland, het eerste de beste vliegtuig naar Nederland pakken voordat alles op slot gaat. Al met al nogal stressvol maar gelukkig hebben ze al een huurhuis in Utrecht waar ze direct terecht kunnen. Eindelijk terug in eigen land en ook nog zwanger, en dan niet al je familie en vrienden kunnen zien en leuke dingen doen, daar moeten ze wel een beetje aan wennen!

We mogen elkaar nog niet live zien, dus de zwanglessen die Doris bij mij volgt en ons doulagesprek zijn online. Weer geef ik veel uitleg over de geboorte en beantwoord ik hun vragen. Ze krijgen steeds meer vertrouwen in het natuurlijke proces dat een lichaam doorloopt tijdens de bevalling en Marnix vindt sowieso alles goed, zolang het Doris maar helpt ontspannen. Ons laatste doulagesprek mag eindelijk live en wanneer ze zouden kiezen voor een thuisbevalling is de kans groter dat ik er als doula ook bij mag zijn. En dat doen ze. Sterker nog, ze stappen volledig af van het beeld van de ziekenhuisbevalling met pijnmedicatie, maar gaan voor een thuisgeboorte in bad! Wat een enorme omwenteling! Je weet natuurlijk nooit hoe het uiteindelijk loopt, en als uiteindelijk wel een ziekenhuisopname en pijnstilling nodig is dan is het gewoon superfijn dat ook dat allemaal tot de mogelijkheden behoort. Maar voor Doris zorgt deze keuze voor een grote toename van vertrouwen en ook voorpret doordat het allemaal wat minder medisch wordt.

Donderdag

Doris is nu ruim 38 weken zwanger. Om proef te draaien hebben ze het bad opgezet en met water gevuld. Doris kruipt erin en poseert vrolijk voor de foto met een glas alcoholvrije wijn ;). Marnix zegt: “Ik hoop niet dat hij vannacht komt, dan moet ik hem wéér vullen”. Tsja, je voelt hem al aankomen denk ik…

Vrijdag

Al een paar dagen heeft Doris last van haar buik. Ze blijkt blaasontsteking te hebben waarvoor ze antibiotica krijgt. Nietsvermoedend gaat ze met steken in haar buik de nacht in…

Zaterdag

03:36 uur, WhatsApp:
“De vliezen zijn gebroken! Ik kon weer eens niet slapen dus ik lag film te kijken en voelde het zo stromen. Mooi half kopje opgevangen. Helder, dus we gaan nog even proberen te slapen. De verloskundige komt morgen vroeg even langs. Ik hou je op de hoogte 😉 . Maar hij komt eraan dus! Heb ’t boek nog niet eens uit, haha!” (‘Positief over bevallen’ van Milli Hill)

04:00 uur, WhatsApp:
“Even een update, de weeën zijn begonnen.”

08:30 uur
Ik zie haar appjes pas de volgende morgen want bij gebroken vliezen hebben we afgesproken dat ze me niet wakker hoeft te bellen. Ik bel haar om half 9 ’s ochtends en krijg een hele wazige, soezerige Doris aan de telefoon. Dit is haar eerste kind en de weeën zijn pas ruim vier uur aan de gang, dus ik ga ervan uit dat ze nog maar in het begin van de bevalling is. Achteraf is ze al hartstikke high van de endorfine en had ik meteen op de fiets moeten stappen! Maar ja, dat is achteraf…

Ze kan maar met moeite praten aan de telefoon, ze klinkt helemaal in zichzelf gekeerd. Ik denk dat ze enorm tegen de pijn opziet en dat dit haar manier is om ermee om te gaan. Ik praat op haar in en help haar ademen en druk haar op het hart om te proberen te ontspannen en diep naar haar onderbuik te blijven ademen. Ik zeg haar dat ze het kan en probeer haar zover te krijgen dat ze het nog een tijdje volhoudt door afleiding te zoeken in het TENS apparaat en het bezoekje van de verloskundige. Ik app nog wat bemoedigende woorden maar er komt geen reactie meer…

09:05 uur
Doris belt mij en het enige dat ze kan zeggen is, met een zachte en monotone stem: “Wil je komen?” En dat doe ik direct!

09:30 uur
Ik kom binnen, de verloskundige is er ook net. Doris ligt op de bank in de huiskamer waar de verloskundige net inwendig onderzoek heeft gedaan. Doris heeft al 9 centimeter!!! Ze heeft de TENS net aangezet en Marnix heeft het water voor het bad aangedaan. Ze is helemaal in zichzelf gekeerd, Marnix masseert zachtjes haar voorhoofd. Ik leg mijn hand even op haar schouder en zeg: “Ik ben er hoor”. Meer dan die geruststellende mededeling kan ik op dat moment niet te doen. Doris is volop gefocust op het opvangen van haar weeën en dat doet ze in stilte, ademend, met rode konen van het harde werken.

09:51 uur
Het bad heeft nog even de tijd nodig om vol te lopen terwijl Doris al persdrang krijgt. De verloskundige durft daarin op een prachtige manier tijd te nemen door Doris haar gang te laten gaan en het echte persen nog even uit te stellen. Ze vraagt Doris te zuchten als ze kan, en een beetje mee te persen als ze het echt niet meer tegen kan houden. Doris oogt nog steeds heel rustig, maar spreekt wel zinnen uit waar ongerustheid uit blijkt en ook wel angst. Ze wil eigenlijk aan het persgevoel toegeven, maar omdat haar lichaam best gespannen overkomt daar op de bank, denken Marnix en ik allebei dat het bad haar echt heel goed zou doen. Gestimuleerd door het geduld van de verloskundige motiveren we Doris nog even vol te houden, terwijl het bad voller en voller loopt.

10:02 uur
Nadat Doris nog een paar keer heeft gecheckt of het echt wel de moeite waard is om op het bad te wachten, is er voldoende water voor de baby om veilig geboren te worden. We helpen Doris met haar vermoeide lijf en grote buik over de rand van het bad en ze laat zich in het warme water zakken. En meteen slaakt ze een zucht van verlichting en geeft ze toe aan de persdrang. Met Marnix achter haar met zijn armen onder haar oksels ter ondersteuning perst Doris op haar eigen gevoel en de verloskundige bevestigt dat ze het goed doet. Doris voelt het hoofdje lager en lager komen. (Oh ja, en ondertussen ren ik als een bezetene door het huis om spullen klaar te leggen voor de kraamzorg die er nog niet is, om de hanglamp die boven het bad hangt met een elastiek zo vast te maken dat we onze hoofden er niet meer aan stoten, ik breng water en sapjes voor de hardwerkende moeder én vader en probeer tussendoor ook nog foto’s te maken, afstand tot de anderen te bewaren, zo weinig mogelijk spullen aan te raken en keer op keer mijn handen te wassen, hahaha!)

10:25 uur
En dan is daar gewoon het hoofdje al! En daarna de schouders en het lijfje!!! Doris wilde haar kind graag aanpakken maar durft niet zo goed op dit moment. Na enige aansporing van ons reikt ze toch met haar handen onder water en ze pakt hem aan. Hun zoon. Sven! Hij is er!!!
Ze legt hem tegen haar borst en meteen breekt er bij zowel Doris als bij Marnix een dikke vette glimlach door. Sven moet even op adem komen, kleurt dan bij van paars naar prachtig roze en geeft een goeie schreeuw!

10:32 uur
En bij die ene schreeuw blijft het. Hij ligt vanaf dat moment heerlijk in foetushouding tegen de borst van Doris aan heel ontspannen om zich heen te kijken, het is zo’n schattig gezicht! En de beide ouders zijn zo verwonderd en zo blij!

10:47 uur
Doris wil de placenta graag op de bank geboren laten worden, dus we helpen haar het bad uit. Sven is nog aan haar verbonden via de navelstreng, dus dit is een hele operatie! De placenta komt vlot en de verloskundige laat zien waar Sven al die maanden in gewoond heeft. Daarna pas knipt Marnix de navelstreng door, zodat er lekker geen onnodig gefruts aan Sven was meteen na de geboorte en zodat alle goede stofjes uit de navelstreng bij Sven terecht zijn gekomen. Er wordt veel nagepraat en gelachen en we kunnen allemaal onze ogen niet van die blakend roze baby afhouden.

11:27 uur
Doris heeft een paar hechtingen nodig en houdt Sven op haar borst ter afleiding. Marnix en ik helpen haar zuchten en te ontspannen, dit stukje vindt ze toch wel weer heel naar en eng. Maar ze laat zich leiden door onze stemmen en doorstaat het hartstikke goed!

11:44 uur
Daarna is het tijd voor papa om huid op huid met zijn zoon te kroelen. Het is een mooi gezicht, dat kleine mannetje in die grote handen. Doris vleit zich tegen hem aan, de glimlach is niet meer van hun beider gezicht af te krijgen en datzelfde geldt voor mij. Zo bijzonder om zo’n verandering bij een vrouw mee te maken van angst naar vertrouwen, van pijnstilling in een ziekenhuis naar badbevalling in bad. Van doulahulp inschakelen omdat de hele bevalling zo onzeker en spannend lijkt, naar het uiteindelijk helemaal zelf doen in de nacht en dan al 9 centimeter ontsluiting blijken te hebben. Doris, je bent een kanjer!!!!!!!!!!!!!